زمینه و هدف: در سیاست جنایی ایران تا قبل از تصویب قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب ۱۳۹۹، در زمینه مواجهه با مخاطراتی که کودکان را تهدید می‌کند، با فقدانِ قانونی فراگیر رو به رو بودیم. با تدوین قانون فوق‌الذکر، ضمن جداسازی دوران طفولیت از نوجوانی و افتراقی‌کردن پاره‌ای اقدامات حمایتی برای هر کدام از این دو دسته، پیش‌بینی واکنش کیفری در مورد کوتاهی مراقبین و محافظین اطفال و نوجوانان در انجام وظایف خود، تخصصی و تسامحی‌کردن بخش‌هایی از رسیدگی به جرائم علیه اطفال و نوجوانان و جلوگیری از گسترش علل موجهه جرم به موارد کودک‌آزاری، مقرراتی ایجاد شده است. بدیهی است برنامه‌ریزی برای آموزش کسانی که در قانون برای آنان وظایفی تعیین شده است و نیز وجود تعامل بین ارگان‌هایی که در قانون تکالیفی را عهده‌دار شده‌اند، منجر به موفقیت سیاست جنایی به جهت حمایت حداکثری کیفری و غیر کیفری از اطفال و نوجوانان بر اساس قانون جدید خواهد شد. هدف از تحقیق فوق بررسی اقسام بزه‌دیدگی کودکان در قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399 است.
روش: در این مقاله از روش توصیفی ـ تحلیلی و گردآوری اطلاعات استفاده شده است.
نتیجه‌گیری: پژوهش نشان داد، لازم است شرایطی فراهم کنیم تا از طریق (وسایل ارتباط جمعی، همایش‌ها، سمینارها و...) کودکان با حقوق خود آشنا گردند و به محض وقوع کودک‌آزاری یا قرارگرفتن در شرایط خطرناک به والدین و کسانی که وظیفه مراقبت و نگهداری از او را دارند، اعلام نمایند. افزون بر این با حمایت مالی سازمان‌های دولتی (سازمان بهزیستی و کمیته امداد امام خمینی) و مردم‌نهاد (نظیر انجمن حمایت از کودکان کار، انجمن کودکان مهر هستی، مؤسسه حمایت از کودکان بی‌پناه) و در نظرگرفتن بودجه اختصاصی که تأثیر عمده‌ای در آینده‌سازی کودکان دارد، می‌توان امیدوار بود بسیاری از عناوین مجرمانه تحقق نیابد، چراکه بسیاری از جرائم پیشینه اقتصادی دارند، لذا بهتر است زمینه بروز جرم‌انگاری را در نطفه از بین برد تا هنگامی که رشدش باعث از بین‌رفتن نظم اجتماعی و پایمال‌شدن حقوق افراد گردد.